عناصر آلیاژی

جدا از بهبود و تقویت خواصی نظیر قابلیت ماشینکاری ، سیالیت و مقاومت به خوردگی ، برخی عناصر آلیاژی ، بر موقعیت نقاط بحرانی در نمودار آهن - کربن اثر گذاشته و سبب تغییر در این محدوده و نقاط میشوند . عناصری نظیر وانادیم ، کروم ، تنگستن که فریت زا بوده ، موجب افزایش نقطه یوتکتوئید و گسترش ناحیه فازی فریت میشوند و از آن طرف نیکل و منگنز کاهش نقطه یوتکتوئید را به دنبال دارند و باعث پایداری آستنیت در دمای محیط میگردند
یکی از محدودیت های چدن های گرافیتی ، این است که نمیتوان به ساختاری دانه ریز در مورد این آلیاژها دست یافت ، زیرا چنین ساختاری مستلزم سرمایش سریع خواهد بود که موجب تشکیل کاربیدهای تبریدی میشود . لذا برای بهبود این دست محدودیتها از عناصر گرافیتزا در مقاطع نازک یا قسمتهایی که نیاز است سریعتر سرد شوند{{گاهی برای جهت دادن به انجماد نیاز داریم قسمتهایی از قالب سریعتر سرد شوند که برای میل به این منظور قالبهای هوا گرد و آبگرد ،  مورد استفاده قرار میگیرند}} ، استفاده میشود تا توانایی سفید شدن در آلیاژ را تضعیف نمایند
افزودن سیلیسیوم و یا عناصر گرافیت زا موجب تغییر یوتکتیک و یوتکتوئید آلیاژ شده و منجر به سمت چپ رفتن این نقاط در نمودار میشود . ممکن است که دو چدن با کربن معادل یکسان دارای خواص ریخته گری و مکانیکی یکسان نباشند . برای روشن شدن بهتر این موضوع لازم است که طبق رابطه محاسبه کربن معادل ، تاثیر سیلیسیوم بر کربن ، معادل 1/3 تاثیر کربن بر کربن معادل است . تاثیر سیلیسیوم بر آلیاژ ، کاهش سختی و افزایش انعطاف و در نهایت فریتی کردن زمینه است . اما کربن ، گاما ژن بوده و ضمن افزایش سیالیت و سختی ، زمینه تشکیل کاربید را فراهم میکند . نتیجتا نمیتوان یکسان بودن کربن معادل را معیاری برای تناسب خواص دو آلیاژ قرار داد